Motie van treurnis proces Sprank
Als ChristenUnie hebben vaker in de raad onze zorgen naar voren gebracht over de voortgang van woningbouwtrajecten. Volgens mij kan ik wel zeggen dat die zorgen er raadsbreed zijn. We krijgen signalen van initiatienemers, maar kunnen zelf ook zien dat veel plannen langzaam tot realisatie komen of zelfs helemaal stil vallen. Een heel schrijnend geval is het plan om een woongebouw te realiseren voor begeleid wonen voor jongvolwassenen op de Van den Brug locatie in Buitenpost. Zij worden daarin ondersteund door de Stichting Sprank. Het gaat te ver om te zeggen dat behandeling van dit plan exemplarisch is voor alle woningbouwplannen in Achtkarspelen. Er zijn zeker zaken aan te wijzen die ook bij andere woningbouwplannen misgaan maar deze situatie spant te kroon. De realiteit is dat woningbouw vandaag de dag een complex gebeuren is. Populistisch roepen dat het gewoon even geregeld moet worden is gewoon niet reëel. Complexe wetten en regels zijn soms vervelend maar zullen we moeten accepteren. In het geval Sprank kunnen we ons daar echter niet achter verschuilen. Er is in deze situatie door de gemeente te vaak niet goed gehandeld. Het gaat hier om een initiatief waar ouders nu al ruim 14 jaar mee bezig zijn en waar ons als raad al 3 keer positief over hebben uitgelaten. Sterker nog we hebben het college opgeroepen om alles in het werk te stellen om de ouders te ondersteunen om dit plan voor hun kinderen te realiseren. Dit omdat we vinden dat er ook voor deze doelgroep ruimte moet zijn in onze gemeente. In 2020 was het plan dichtbij realisatie.
. Een locatie in de Kerkstraat, bekend als de oude Aldi, werd net voor de neus weggekaapt door een andere koper. Al vrij snel daarna was de Van den Bruglocatie in beeld. Sindsdien is het een proces van twee stappen vooruit en vaak ook weer twee stappen achteruit. We kunnen constateren dat de ruimtelijke procedures nog niet zijn gestart en ook de overdracht van de grond van de gemeente laat nog op zich wachten. Mogelijke knelpunten in de wetgeving worden te laat ontdekt en keren soms later in het proces ook gewoon weer terug. De personele bezetting van de gemeente verandert vaak en vervolgstappen in de procedure duren onverklaarbaar lang. Dit terwijl we hebben hier te maken met een situatie waarbij de raad het college unaniem heeft opgeroepen om maximaal faciliterend en regisserend op te treden. Het toenmalige college kon zich ook helemaal vinden in die oproep en ondersteunde die. Als we dan 3,5 jaar later kijken wat de huidige situatie is dan is dat toch zwaar teleurstellend. Helemaal als we kijken met welke doelgroep we te maken hebben. De ouders zitten al jaren in een situatie dat ze de ene keer dichtbij realisatie denken te zijn en even daarna is het weer weg. Dat maakt onzeker; moeten ze toch ergens anders een plek vinden voor hun kind of wachten ze nog even? Ook de doelgroep zelf, de jongeren, kunnen hier niet goed mee omgaan. Dat levert in die gezinnen spanningen op. Gezinnen zitten in de knel. Onverteerbaar en frustrerend. Als ChristenUnie namen we daarom het initiatief om een zogenaamde motie van treurnis op te stellen. Deze motie hebben we de afgelopen raadsvergadering samen met fractie van PvdA en GroenLinks ingediend. De motie kon op steun van meerdere partijen rekenen maar botste op de felle weerstand bij de coalitiepartijen. Daarbij schuwden de oppositie grote woorden niet. Dat is jammer. Een motie van treurnis is politiek gezien het lichtste middels om als raad te laten blijken dat het college niet goed bezig is. Dit middel hebben we als raad in onze ‘gereedschapskist’. We moeten het niet te pas en te onpas gebruiken maar het staat ons gewoon ter beschikking om aan te geven dat er zaken niet goed gaan. We steunen het college als ze met goede plannen komen en geven ze complimenten als de zaken goed gaan maar moeten ook kunnen benoemen als er overduidelijk zaken niet goed gaan. En dat er zaken niet goed gaan in dit geval duidelijk. Onze motie haalde uiteindelijk geen meerderheid maar dat was misschien ook wel niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat het initiatief van de ouders opnieuw vol in de aandacht heeft gestaan en we hopen dat dit het college meer nog dan in het verleden aanzet te handelen.
