Omzien naar elkaar
Als september weer aanbreekt dan kunnen we gerust stellen dat voor veel mensen de druk weer op de ketel komt. We moeten weer zorgen voor een zekere cadans in ons werken, naar school gaan, ons verenigingsleven, het zorgen voor anderen, eten en drinken, sporten en nog veel meer dat er dagelijks op ons afkomt. Voor we het weten is de vakantie weer helemaal passé en draaien we ons een aantal keren in de rondte om de taken die op ons af komen af te krijgen.
Dit wegwerken van taken trachten we te realiseren in combinatie met een trend in onze samenleving: het steeds meer wegkruipen in onze eigen huisjes. De zelfredzaamheid viert vandaag hoogtij en we passen er bij voorkeur voor anderen in te schakelen voor onze behoeften of zorgen. Uitzonderingen daargelaten. Jongelui bellen niet meer aan bij de voordeur maar geven een appje dat ze bij jou voor de deur staan. In de huishoudingen stappen we steeds vaker achter onze laptop om de wekelijkse boodschappen te bestellen welke bij de voordeur worden bezorgd. Voor veel zaken hoeven we er niet meer uit.
Volgens het CBS is bijna 80% van alle Nederlanders actief op het gebied van internetaankopen. An sich logisch gezien de tijd waarin we leven maar is er nog contact met de omgeving waarin we leven? Zien we nog voldoende om naar elkaar, naar onze buren, naar mensen die eenzaam zijn. Kennen we elkaar ook en zijn we er ook als we elkaar nodig hebben? Doen we nog zaken met iemand in het dorp of kiezen we altijd de goedkoopste? Is ons geld belangrijker geworden dan onze relaties?
Tijdens de zomervakantie van mijn gezin in Zuid-Frankrijk kwamen we in het pittoreske Franse Lagrasse. We bezochten daar een abdij die opengesteld is voor toeristen. Het klooster kent welgeteld 37 voornamelijk jonge monniken. Meestal zijn kloosterbroeders in zichzelf gekeerd en bezig met hun innerlijke relatie met God maar deze monniken (kanunniken) richten zich veel meer op de omgeving en op de wereld. Dit werd daar zichtbaar door inzet voor en samenwerking met de naaste omgeving maar ook voor een groter verband. Zo had men een bijdrage geleverd aan studie en ontwikkeling van medicinale planten. Ik vond het een mooi voorbeeld om te zien hoe deze monniken zich met hart en ziel nuttig maakten voor de (nabije) samenleving.
Zullen ook wij ons nuttig maken voor de samenleving of de eigen buurt? En omzien naar anderen? Ook als we het druk hebben? De ChristenUnie Achtkarspelen wil het onderling omzien naar elkaar stimuleren. Niemand in de gemeente zou het gevoel moeten hebben er alleen voor te staan!
