Dubbel en dwars
Er is al veel gezegd over de tekorten in het sociaal domein. Dus lijkt het dubbel om hier weer over te beginnen, maar er zijn meerdere oorzaken waardoor het ook dubbel is en we eigenlijk dwars zouden moeten liggen.
De WMO is al in 2007 als wet maatschappelijke ondersteuning bij de gemeente neergelegd. En hoewel het met mooie woorden gebracht werd zoals iedereen moet meedoen en zorg dichtbij ging het gepaard met bezuinigingen. Het ging toen vooral om de huishoudelijke hulp en ook toen moest de gemeente de taken met minder geld uitvoeren. In 2015 kwamen daar de jeugdzorg en de begeleiding bij. Alweer kreeg de gemeente hier minder geld voor dan de landelijkeoverheid er aan uitgaf. Dit blijkt in de praktijk moeilijk te zijn, vooral daar de kosten juist oplopen. Dat maakt het dubbel, maar ook dat de gemeente door de juiste begeleiding en hulp te geven er voor zorgt dat mensen langer thuis kunnen blijven wonen. Dit is iets wat mensen ook graag willen.Hiermee bespaart de gemeente de Rijksoverheid en de ziektekostenverzekeraar geld. Toch ontvangen ze minder geld.
Als klap op de vuurpijl vond de landelijke overheid dat er een abonnementstarief moest komen om een stapeling aan kosten voor chronisch zieken tegen te gan. Nu vinden we als ChristenUnie dit op zich een hele mooie gedachte, want als chronisch zieke kan je tegen enorme kosten aanlopen, terwijl er vaak minder inkomen is. En als je dan op het minimum of ook modaal inkomenzit kan je naast medische problemen er een financieel probleem bij krijgaen. We hadden dit wel graag op een andere manier gezien, een manier waarbij de zwaarste schouders de zwaarste lasten dragen. Kortom inkomensafhankelijke steun. We zien nu soms dat geld terecht komt op plekken waar dat niet nodig is. Vooral in deze tijden van tekorten is dat niet wenselijk . Daarnaast moet het niet kunnen dat de landelijke overheid een regeling bedenkt waarbij de gemeente voor de kosten opdraait.
Tot slot nog een kromme situatie waar mensen mee te maken kunnen krijgen. Als iemand door zijn of haar partner verzorgd wordt waardoor hij niet naar een verpleeghuis hoeft kan het nodig zijn een WLZ(WetLangdurigeZorg) indicatie aan te vragen. Dit voor het geval de partner onverwacht uitvalt en de ander niet alleen thuis kan zijn. Dat maakt een spoedopname mogelijk. Maar gek genoeg komt dan de indicatie voor de WMO te vervallen. De begeleiding die de partner nog wat ontlast en zorgt dat deze het langer vol kan houden mag dan niet meer gegeven worden vanuit de gemeente. Hierdoor ontstaan soms schrijnende situaties. Het wordt dus tijd om dwars te gaan liggen en de Rijksoverheid duidelijk te maken dat het zo niet langer kan. Als ChristenUnie maken we hier werk van door bijvoorbeeld onze partijgenoten in Den Haag de problematiek onder ogen te brengen. Het mag duidelijk zijn : de kwetsbare inwoners gaan ons aan het hart.
