Herfst
Vorige week keek ik uit naar de herfstvakantie. En nu is de week alweer om. Even een weekje vrij van
de politiek, hoewel er altijd wel wat te lezen valt. Ook komen er een paar moties voorbij waar over
nagedacht moet worden, dus helemaal vrij zijn we niet. Na een prachtige zomer hebben we ook een
hele mooie herfst tot nu toe, hoewel dit binnenkort schijnt te veranderen. Uiteindelijk is dat ook
goed, want de lange periode van warmte is wel heel bijzonder en een teken van de
klimaatverandering.
Maar goed vorige week toch van de vakantie kunnen genieten en naar mijn dochter in Utrecht geweest. Zij had mij met Moederdag een kaart gegeven met een uitnodiging voor een uitje en een overnachting bij haar. Het kwam er nu pas van dit uit te voeren.Onderweg genoot ik van dit vooruitzicht en van de mooie luchten en de herfstkleuren. De afwisseling van felle zon en regen leverde mooie plaatjes op. Maar toen reed ik de file in en werd mijn stemming al ietsje minder. Maar bij de afslag Meern was de file eindelijk opgelost en net toen ik dacht er met een paar minuten te zijn was de weg waar ik langs moest afgesloten. Dit leverde weer een kwartier extra reistijd op. Ach, het stelde eigenlijk niets voor en toch….
Ondertussen luisterde ik naar Grootnieuwsradio en was de stelling: komt het nieuws nog wel binnen? Dat is wel iets om over na te denken, we horen en zien zoveel ellende, dat het inderdaad nauwelijks tot je doordringt. En het blijft zo dat het ook niet helpt om je eigen leed of verdriet kleiner te maken. Je kunt het soms wel relativeren, maar de pijn van bijvoorbeeld het gemis van een partner of een kind wordt er niet minder door. Laten we blijven stilstaan bij het verdriet en de pijn van een ander, dichtbij en ver weg, want je verdiepen in een ander kan het wel draaglijker maken.
En ook genieten van kleine dingen, wat kan je blij worden als iemand gewoon vriendelijk is of je helpt als je een vraag hebt. Net zoals je er blij van kan worden om iemand anders te kunnen helpen. En hierbij ook zien wat God geeft. Dan denk ik ook aan de mantelzorgers. Op 10 november is het de Dag van de Mantelzorg. Het is goed om hier een dag extra bij stil te staan. Als ChristenUnie willen we ook dat deze groep mensen aandacht krijgt. Zij doen vaak zoveel in stilte en vanzelfsprekend. Gisteren mocht ik een gedicht lezen wat goed laat zien hoe we soms dingen over het hoofd zien. Ik wil dit graag met jullie delen:
De man fluisterde: “God, zeg wat tegen mij.”
En de tuinfluiter zong zijn lied.
Maar de man hoorde het niet.
En de man riep: ”God, spreek tegen mij!”
En de bliksem en onweer raasde langs de hemel.
Maar de man luisterde er niet naar.
De man keek in het rond en zei:
“God, laat mij dan iets van U zien.”
En de noorderster scheen helder.
Maar de man zag het niet.
De man schreeuwde:
“God, laat mij een wonder zien!”
En een nieuw leven werd geboren.
Maar de man had er geen aandacht voor.
In wanhoop huilde de man:
“God, raak mij aan, laat me toch merken dat U er bent.”
En op dat moment stak God Zijn hand uit en raakte hem aan.
Maar de man veegde de vlinder van zijn schouder en liep verder..
Mis niet de zegeningen die je krijgt,
Simpelweg omdat het niet gebracht wordt
Op de manier waarop jij het verwacht.
